Over de eenzame hoogvlakte bij Urzulei

Vanochtend vroeg, op de zeventiende dag van de camperreis Sardinië, wil ik een wandeling maken over de hoogvlakte bij Urzulei. Het is weer een indrukwekkende ervaring in een totaal ander landschap dan ik tot op heden gewend was. Daarna rijd ik door naar de bekende opgraving Serra Orrios.

Vooraf

Ik heb gisteren een van de dagverslagen teruggelezen. En dat was schrikken! Veel spelvauten, veel stijlfouten, veel niet lopende zinnen enz. Maar ik ga er nu niets aan doen. Dat doe ik naderhand wel. Ik rammel deze dagverslagen in één keer in de computer zonder ze terug te lezen. Anders kost het me te veel tijd. Excuses dus. Het zal uiteindelijk verbeterd worden.

De Pedralonga Trail

Vandaag, op de zestiende dag van de camperreis Sardinië, wat laat op gang gekomen en een groot stuk van de Pedralonga Trail gelopen met een schitterend uitzicht over de Tyrreense Zee.

Slecht op gang gekomen

Gisterenavond kreeg ik het verdrietige bericht dat de partner van een goede vriendin een slechte medische uitslag heeft gekregen. Ik kon er niet goed van slapen en had vanochtend niet zo veel zin om iets te ondernemen. Toch maar gedaan. Ik rijd rond 9.00 uur naar Pedra Longa waar ik om ongeveer 10.00 uur aankom. De Pedra Longa is een bekende rots nabij Baunei. Vanaf dat punt begint de wandeling.

De Pedralonga Trail

Het is al warm als ik aan de trail begin. Eigenlijk moet je op deze warme dagen dergelijke wandelingen al rond 8.00 uur starten.

De trail loop in zuidelijke richting vlak langs de Tyrreense Zee. Het is een duidelijk pad dat op en neer gaat. Soms moet je wat over rotsen klauteren maar voor het merendeel is het een grof grind pad.

Ook die paden kunnen verraderlijk zijn. Heb je geen goed profiel onder de schoenen dan lig je in het beste geval op het pad en in het slechtste geval in de Tyrreense Zee. Het verloopt allemaal goed bij mij. De uitzichten zijn niet te evenaren. Mediterraner kun je het niet krijgen. En alhoewel de Pedra Lunga een toeristisch hoogtepunt van Sardinië is, ben ik op het pad slechts 5 mensen tegengekomen.

Een dag dat alles lukt

Vanochtend, op de vijftiende dag van de camperreis Sardinië, maak ik de wandeling die ik gisteren moest opgeven. Daarna op pad gegaan en verstrikt geraakt in een keten van kleine dorpjes en stadjes. Maar uiteindelijk toch weer een overnachtingsplek gevonden.

Wel of niet gaan?

Vanochtend na het ontbijt al op pad gegaan voor de wandeling naar Gola di Pirincanes, een schijnbaar mooie kloof waar de rivier de Riu ‘e Forru zich doorheen perst. Aan het begin van het pad staat een bord dat je waarschuwt voor snel wassend water door het spuien uit een stuwmeer kilometers verderop. Ik denk er even goed over na omdat ik gisteren gezien heb met hoeveel kracht dat spuiwater door de rivier trekt. Maar aan de andere kant hoor je het water er al zeker een kwartier van te voren aankomen. Dus als je je oren openhoudt is er nog tijd om een hoger gelegen gedeelte te zoeken.

Een mislukte wandeling

Zoals gisteren gemeld wil ik vandaag op de veertiende dag van de camperreis Sardinië een wandeling maken door en langs de Riu Calaresu. Helaas, al na een enkele kilometer moet ik die wandeling staken omdat de struiken en de rivier het onmogelijk maken om verder te gaan. Ik breng de rest van de dag lezend door.

De wandeling door en langs de Riu Calaresu

Ik ben al vroeg wakker en ga om ongeveer 8.00 uur op pad. Niet ver vanwaar de camper staat is het beginpunt van de wandeling.

Ik schakel mijn GPS in en volg de richting die de pijl aangeeft. Al na een paar honderd meter moet ik de rivier oversteken en als ik aan de andere kant ben moet ik weer na een paar honderd meter weer terug naar overzijde. Een beetje vreemd. Dan gaat het bijna niet zichtbare pad door doornig struikgewas en weer moet ik een paar keer door de rivier lopen om hem over te steken. Het water is heerlijk koel maar als je tot je middel in het water staat vraag je je toch af of dit het doel van de wandeling moet zijn.

Door de Monte Tonneri

Ik rijd vandaag op de dertiende dag van de camperreis Sardinië weer iets naar het noorden. De route gaat door het vrij kale grondgebied met zijn vele kuddes koeien en geiten. Daarna kom ik in een tegenovergesteld landschap: Veel bos en veel groen. Ik bezoek onderweg de Nuraghe Ardasai en heb een wat teleurstellende lunchpauze. Ik eindig de dag bij een brug over de Riu Calaresu. Morgen begint mijn wandeling hier.

Spatten op de ruiten

Als ik wakker word rond 7.00 uur blijkt het vannacht licht geregend te hebben. Niet veel maar toch… Het is behoorlijk wat afgekoeld voor zolang als het duurt.

Gisterenavond nog pogingen gedaan om de sterrenhemel te fotograferen. Mijn eerste poging. Helaas was er ¾ maan dus er was veel te veel licht. Toch geprobeerd en alles rond de regel van 500 in de praktijk gebracht. Maar ik moet de regel flink naar beneden bijstellen. Als ik de regel toepas lijkt het wel of de foto’s overdag genomen zijn. Volgende keer maar weer meer uitproberen.

Op weg naar de Monte Tonneri

Ik rijd het droge en kale gebied door waar alleen maar aan veehouderij gedaan schijnt te worden. Overal koeien en geiten op de weg. Ik merk dat er flinke verschillen zitten in karakter van de diverse kuddes. Er zijn kuddes die al wegrennen als ze je zien aankomen. Maar er zijn er ook die gewoon blijven liggen met een blik van ‘probeer me hier maar eens weg te krijgen’. Maar uiteindelijk wint de Ducato het altijd. Met name bij de enkele bronnen die ik tegenkom is er veel vee aanwezig.